هکرها؛ تبهکار اینترنتی یا مدافع آزادی

هکرها؛ تبهکار اینترنتی یا مدافع آزادی

همانطور که دیوار نوشته های رنگی هم می تواند یک عمل بدون فکر باشد و هم نشانه ای از یک اظهار نظر سیاسی.

با این نگاه حمله به وب سایت ها و سرقت اطلاعات کاربران هم برای افراد مختلف معانی متفاوتی دارد. استفاده از واژه “هکتیویست” برای توصیف آنها بیانگر ماهیت نسبی و ذهنی اعمال و رفتار این مشکل سازان مرموز است.

گروه‌های انانیمس و لولز سکیوریتی، از شناخته شده ترین گروه های مشغول به این کار، تحت همین عنوان فعالیت کرده‌اند.

پیتر سامر رساله معروف “جزوه هکرها” در دهه ۱۹۸۰ میلادی می گوید: “در عرصه فعالیت هکرها همیشه رگه هایی از ایدئولوژی پیوند خورده با سیاست وجود داشته است.”
آقای سامر توضیح می دهد که هکرها با دیگر تبهکاران اینترنتی تفاوت دارند. انگیزه تبهکاران اینترنتی معمولا دزدی است و رابطه آنها با فن آوری، شبیه رابطه سارقان خانگی با دیلم مخصوص شکستن در است: یعنی از آن صرفا به عنوان ابزار کار استفاده می کنند.

هکرها به همان اندازه که به خود هدف علاقه نشان می دهند، به مکانیزم های حمله به آن هم اهمیت می دهند. آقای سامر می گوید: “یک عامل مهم برای هکرها کشف نحوه عمل چیزهاست. اینکه ببینند آیا می توان با فن آوری موجود کار دیگری هم کرد یا نه”.

این عشق به نوآوری در عرصه فن آوری، و به خصوص در زمینه اینترنت، باعث شکل‌گیری یک فلسفه‌ می شود.
جنگ داده ها

هکتیویست ها عموما بر این باورند که وظیفه حفاظت از اصول بنیادین اینترنت، یعنی باز بودن، آزادی دسترسی و دموکراسی، بر عهده آنهاست.

آقای سامر می گوید: “همیشه دسته ای از مردم بوده اند که یا مدافع آزادی های فردی (لیبرترین) و یا هوادار سوسیالیسم بوده اند، و معتقدند کار با کامپیوتر و دسترسی به آن برای همه است و می خواهند فضای اینترنت را بازتر کنند. بخش مهمی از پشتوانه اخلاقی این ایده در این است که جهان را دموکراتیک تر می کند و از نقش دولت – ملت ها در آن می کاهد.”

این باور که تجربه باشکوهی مثل اینترنت از سوی شرکت های حریص و طمع دولت ها مورد حمله قرار گرفته، از اتاق خواب هکرها بسیار فراتر می رود. آقای سامر خود را یکی از آنها می داند، هر چند که احتمال می دهد بعضی هکرها از این فلسفه برای توجیه اعمال تبهکارانه گذشته خود استفاده کرده باشند.

انانیمس که از دل وب سایت 4chan imageboard بیرون آمده، برای فعالیت های خود همیشه انگیزه سیاسی داشته، هر چند که گستره و میزان اهدافش در گذر زمان افزایش پیدا کرده است. این گروه در ابتدای فعالیتش وب سایت هال ترنر، مجری رادیویی مبلغ برتری سفید پوستان و نیز سایت کلیسای ساینتولوژی را مورد حمله قرار داد.
به دنبال افشاگری های ویکی لیکس در مورد وزارت امور خارجه آمریکا، انانیمس به وب سایت هایی حمله کرد که تلاش کردند اقدامات ویکی لیکس را مختل کنند.

کولد بلاد، یکی از اعضای انانیمس، در آن موقع با بی بی سی گفتگو کرد. او گفت: “این مسأله در حال تبدیل شدن به یک جنگ است. اما نه یک جنگ متعارف. این جنگ، جنگ داده هاست. ما تلاش می کنیم اینترنت را برای همه قابل دسترس و رایگان نگاه داریم، همانطور که همیشه بوده و باید باشد. اما در ماه ها و سال های اخیر ما شاهد تلاش دولت ها و اتحادیه اروپا برای خزیدن به درون و محدود کردن آزادی مان در اینترنت هستیم.”
فقط برای سرگرمی

از بیرون به نظر می آمد لولز سکیوریتی به دنبال برنامه دیگری است. در ظاهر، کل برنامه “لولز سک” یک شوخی بیشتر نبود.

با این حال به واسطه اقدامات و بیانیه های لولز به زودی معلوم شد که این گروه به دنبال طرح نکته ای در زمینه امنیت اینترنتی است.
این گروه یک پایگاه داده مربوط به شرکت کنندگان احتمالی نسخه آمریکایی برنامه تلویزیونی ایکس فاکتور را هک کرد و اطلاعات شخصی موجود در آن را روی اینترنت قرار داد. در ادامه سونی، نینتندو و چند شرکت بازی های کامپیوتری دیگر مورد حمله قرار گرفتند. در هر یک از این موارد به نظر می رسید حمله به آسانی انجام شده است. به علاوه لالز بعضی وب سایت ها را از دسترس خارج کرد. پلیس فدرال آمریکا، مجلس سنای این کشور و آژانس مبارزه با جنایات سازمان یافته بریتانیا هم مورد حمله این گروه قرار گرفته اند.
اهداف آسان

اما بیشتر تمرکز لولز روی نشان دادن ضعف های امنیتی سایت ها قرار داشت. با اینکه معمولا کاربران بی گناه هم در جریان حرکات اعتراضی این گروه گرفتار شده اند، اما حمایت عمومی از این گروه بسیار زیاد بوده است.

پیتر وود، مدیر عامل شرکت “فرست بیس تکنولوجیز”، که سیستم های ایمنی شرکت ها را مورد بررسی قرار می دهد، می گوید: “من نمی توانم هیچ گونه قانون شکنی را نادیده بگیرم، اما موضع آنها را درک می کنم. چون آنها علاوه بر انتشار داده هایی که به دست می آورند، روش های کارشان را هم منتشر می کنند. به این ترتیب ما می توانیم آن روش ها را مطالعه کنیم و ببینیم که سایت هایی که از سوی آنها مورد هدف قرار گرفته اند، سطح ایمنی بسیار پایینی داشته اند.”

آقای وود می گوید بی رحمی حملات لولز سکیوریتی باعث می شود که شرکت ها بیشتر به مدیران بخش کامپیوتریشان گوش دهند، در حالی که درخواست های این مدیران برای سرمایه گذاری بیشتر در سیستم های امنیتی معمولا نادیده گرفته می شوند.
رواج چنین دیدگاه هایی چندان کهنه نیست. بسیاری از کارشناسان امنیتی در محافل خصوصی گفته اند که از حالت جنون آمیزی که لولز سک به راه انداخت، خشنود بودند، چون نیاز به تجدید تمرکز روی حفاظت از داده ها را نمایان‌تر کرد.

اما باید به یاد داشت که در کالبد شکافی این پدیده، واقعیت جایی بین دو انتهای طیف قرار دارد.

آقای سامر در هنگام نوشتن مقدمه رساله “جزوه هکرها” در سال ۱۹۸۵ متوجه این قضیه شد. در این مقدمه آمده: “یکی از ویژگی های ماجراهای مربوط به هکرها این است که، به مانند داستان های شاهکار جاسوسی، تقریبا هیچ یک از کسانی که نقش مهمی در ماجرا داشته اند، نفعی در روشن شدن حقیقت ندارند. قربانیان حمله می خواهند بگویند آسیب وارده جزیی بوده، و عاملان حمله می خواهند خودشان را قهرمان جلوه دهند و در عین حال منابع و روش هایشان را مخفی نگاه دارند.”

آقای سامر ادامه می دهد: “خبرنگارانی که چنین داستان هایی را پوشش می دهند همیشه توانایی لازم برای نوشتن مطلبی دقیق را ندارند، و حتی متوجه نمی شوند در کجاها فریب داده می شوند.”