روزی هنگامی که غرق اضطراب و نگرانی بودم با یکی از فروشندگان به نام چارلز دارو که به تازگی بیمار شده بود و به زیرزمین خود بازگشته بود، ملاقات کردم. او هیچ پولی در بساط نداشت و با تمام وجود خود تلاش می­کرد تا راهی برای حمایت از همسر و فرزندان خود پیدا کند. چارلز همانطور که در زیرزمین خانه­اش نشسته بود ناگهان فکری به ذهنش خطور کرد. یک تکه پارچه روغنی که تصویر شهر آتلانتیک در تار و پود آن به چشم می­خورد برداشت و روی آن یک تخته بازی کشید. او با خود فکر می­کرد اگرچه شاید نتواند آنطور که باید و شاید است از خانواده خود حمایت کند اما حداقل می­تواند آنها را با این ایده جدید سرگرم سازد. شاید فکر می­کرد که این بازی می­تواند خاطرات شیرین سالها پیش در نیوجرسی را برای آنها زنده کند.

دارو سعی کرد کار خود را هر چه سریعتر به پایان برساند و در نهایت طرح ساختگی­اش را به خانواده­اش نشان دهد. پس از اتمام همسر و فرزندانش به شدت به بازی علاقه‌مند شدند. آنها دلشان می­خواست قطعات مورد نیاز بازی را هر چه زودتر از بازار خریداری و با ساخت یک تاس کاغذی کنار هم بنشینند و بازی را آغاز کنند. پس از کمی تمرین دارو تصمیم گرفت که ساخت بازی را برای فروش نیز انجام دهد. در آن زمان دو شخص به نام­های برادران پارکر و میلتون بردلی در میان مردم به عنوان برترین سازندگان بازی در بازار معروف شده بودند. دارو اختراع خود را با افتخار برای آنها فرستاد اما مورد تمسخرشان قرار گرفت. دارو همچنان تلاش می­کرد و می­دانست که با معرفی این بازی به اطرافیان سرانجام آوازه آن را به گوش تمام مردم شهر خواهد رساند. پارکر که به شدت تحت تاثیر شرایط نابسامان اقتصای قرار گرفته بود تصور می­کرد که با استقبال ظاهری از بازی و خرید آن می­تواند به شرایط کمابیش بهتری دست یابد. او شنیده بود که نام آن بازی، بازی مونوپولی است. او فکر می­کرد که تولید انبوه این بازی می­تواند بازار را از حالت وامانده خود نجات دهد و شور و اشتیاق تازه­ای به آن ببخشد و علاوه بر آن خود و دارو را از نابودی و فقر نجات دهد.