روش کار به این شکل است: سلول شماره 1 یک عضو مولکولی دریافت می& کند که باعث تولید آنزیم مشخصی در آن می& شود. سپس این آنزیم به سلول شماره 2 فرستاده می& شود. بعد سلول 2 نیز شروع به تولید آنزیم می& کند که در اصل به معنای این است که به سلول شماره 1 گفته باشد «رفیق پیغامت را دریافت کردم.» و وقتی این پیغام ثانوی به سلول شماره 1 رسید، هر دو با متوقف کردن تولید آنزیم، تماس را قطع می& کنند.

در اصل سلول& های شما همین حالا هم دارند با هم صحبت می& کنند، ولی رسیدن به مرحله& ای که قادر به کنترل این فرآیند باشیم گام بسیار بزرگی است. البته پیش& تر این کار با سلول& های ساده& تری مثل سلول مخمر انجام شده بود ولی اینکه بتوان آن را با سلول& های پستانداران انجام داد به این معنا است که شاید روزی بتوان ارتباطات معیوب سلولی در بافت& های بیمار را با ارسال پیغام& های اختصاصی از طرف انسان، به حالت عادی و سالم برگرداند.

در عین حال این ارتباطات جفتی مقیاس& پذیر هستند بنابراین می& توان آنها را در شبکه& های سلولی بزرگ و بزرگتری هم پیاده& سازی کرد. این یک تکنولوژی نویدبخش است، البته باید دید نرخ اینچنین مکالماتی با جیب بیماران همخوانی دارد یا خیر.
 منبع: نشریه خوارزمی